مهدی فرجی

هر طرف رو کن و تردید نکن سوی منی

هر طرف رو کن و تردید نکن سوی منی

باز در چشم‌ رس دیده‌ی پر سوی منی‌

تا ابد گر چه عزیزی ولی از یاد نبر

چشم من باشی، در سایه ابروی منی

در غمم رفته‌ای و با خوشی‌ام آمده‌ای

چه کنم؟ خوی تو این است پرستوی منی

چشم بادامی و شیرین و خوش و بانمکی

چینی و تازی و ایرانی و هندوی منی

گوش تا گوش به صحرا بخرام و نهراس

شیرها خاطرشان هست که آهوی منی

-----------------------------------------------------------------

می توانی بروی قصه و رویا بشوی

می توانی بروی قصه و رویا بشوی

راهی دورترین نقطه ی دنیا بشوی

ساده نگذشتم از این عشق، خودت می دانی

من زمینگیر شدم تا تو، مبادا بشوی

آی! مثل خوره این فکر عذابم می داد؛

چوب ما را بخوری، ورد زبان ها بشوی

من و تو مثل دو تا رود موازی بودیم

من که مرداب شدم، کاش تو دریا بشوی

دانه ی برفی و آنقدر ظریفی که فقط

باید از این طرف شیشه تماشا بشوی

گره ی عشق تو را هیچ کسی باز نکرد

تو خودت خواسته بودی که معما بشوی

در جهانی که پر از وامق و مجنون شده است

می توانی عذرا باشی، لیلا بشوی

می توانی فقط از زاویه ی یک لبخند

در دل سنگ ترین آدم ها جا بشوی

بعد از این، مرگ نفس های مرا می شمرد

فقط از این نگرانم که تو تنها بشوی

---------------------------------------------------------------

شکسته اند

باید کمک کنی، کمرم را شکسته اند

                            بالم نمی دهند، پرم را شکسته اند

نه راه پیش مانده برایم نه راه پس

                            پل های امن ِ پشت سرم را شکسته اند

هم ریشه های پیر مرا خشک کرده اند

                            هم شاخه های تازه ترم را شکسته اند

حتی مرا نشان خودم هم نمی دهند

                            آیینه های دور و برم را شکسته اند

گل های قاصدک خبرم را نمی برند

                            پای همیشه ی سفرم را شکسته اند

حالا تو نیستی و دهان های هرزه گو

                            با سنگ ِ حرف ِ مُفت، سرم را شکسته اند

--------------------------------------------------------------------

خدا - تو را به همان صورتی که می خواهم -

خدا - تو را به همان صورتی که می خواهم -

قلم بدست گرفت و کشید همراهم

کسی به نام من از ساعت جهان گم شد

همان دقیقه که پیدا شدی سر راهم

قبول دارم - تقصیر سربزیری توست

اگر رسید به آن سیب دست کوتاهم

پر از ظرافت و زیبائی زنی - اما

تورا بخاطر این چیزها نمی خواهم

به کاسه کلمات زمین نمی گنجی

برای درک تو درمانده است دنیا هم

تو دوست داری شهر مرا و معتاد است

به کفش های تو پس کوچه های اینجا هم

-----------------------------------------------------------------------

قبول کن

شوق پر کشیدن است در سرم قبول کن

دل شکسته ام اگر نمی پرم قبول کن

اینکه دور دور باشم از تو و نبینمت

جا نمی شود به حجم باورم قبول کن

گاه پر زدن در آسمان شعرهات را

از من - از منی که یک کبوترم قبول کن

در اطاق رازهای تو سرک نمی کشم

بیش از آنچه خواستی نمی پرم قبول کن

قدر یک قفس که خلوتت بهم نمی خورد

گاه نامه می برم - می آورم - قبول کن

پاکم آنقدر که آسمان صاف تيرماه

با تو چشم پاک يک برادرم - قبول کن

هی نگو که عشقمان جداست شعرمان جداست

بی تو من نه عاشقم نه شاعرم قبول کن

آب ...

وقتی آب این قدر گذشته از سرم

من نمی توانم از تو بگذرم قبول کن

---------------------------------------------------------------------

همیشه در دل همدیگریم و دور از هم

همیشه در دل همدیگریم و دور از هم

چقدر خاطره داریم با مرور از هم

دو ریل در دو مسیر مخالفیم و بهم

نمی رسیم بجز لحظه ی عبور از هم

تو من ، تو من ، تو منی ، من تو ، من تو ، من تو شدم

اگر چه مرگ جدامان کند به زور از هم

نه ، تن نده پری من ! تو ورد ها بلدی

بخوان که پاره شود بند های تور از هم

نه ، مثل ریل نه ... فکر دوباره آمدنیم

شبیه عقربه ها لحظه ی عبور از هم

------------------------------------------------------------------

من خواستم که خواب و خیال خودم شوی

من خواستم که خواب و خیال خودم شوی

رویا شوی امید محال خودم شوی

لرزید دستهایم و سرگیجه ام گرفت

آوردمت دلیل زوال خودم شوی

یا در دلم شناور یا بر تنم روان

ماهی و ماه حوض زلال خودم شوی

هر روز بیشتر به تو نزدیک می شوم

چیزی نمانده است که مال خودم شوی

حالا تو چشمهای منی ابر شو ببار

تا قطره قطره گریه به حال خودم شوی

عاشق نمی شوی سر این شرط بسته ام

نه ... حاضرم ببازم و مال خودم شوی

------------------------------------------------------------------

چقدر ساکتی

سرت که درد نمی آید از سوالاتم؟

مرا ببخش که این قدر بی مبالاتم

چطور این همه جریان گرفته ای در من

و مو به موی تو جاریست در خیالاتم؟

بگو به من که همان آدم همیشگی ام؟

نه... مدتیست که تغییر کرده حالاتم

چقدر مانده به وقتی که مال هم بشویم؟

درست از آب درآیند احتمالاتم

تو محشری به خدا، من بهشت گم شده ام

تو اتفاق می افتی، من از محالاتم

چقدر ساکتی و من چقدر حرف زدم

دوباره گیج شدی حتما" از سوالاتم

دلم گرفته اگر زنگ می زنم گاهی

مرا ببخش که این قدر بی مبالاتم

------------------------------------------------------------------------

چیزی نگو دزدانه و شیرین تماشا کن

چیزی نگو دزدانه و شیرین تماشا کن

بنشین و مثل دختری سنگین تماشا کن

یک کاروانِ خیس ِابریشم همین حالا

از زیر چشم م رفت سمت چین تماشا کن!

بر شانه ات نگذاشتم سر با خودم گفتم

آن قله ها را از همین پایین تماشا کن

آن آبشاری را که از قوس کمرگاهش

جاری ست نافرمان و بی تمکین تماشا کن

مرد خدا را هر اذانِ صبح در کافه

ای چشم های کافرِ بی دین! تماشا کن

"من مانده ام مهجور از او بیچاره و رنجور "

من قرن ها رنج ام در این تضمین تماشا کن

چون بشکنم عکس تو در هر تکه ام پیداست

باور نداری بشکن و بنشین تماشا کن

-------------------------------------------------------------------------

قهوه خانه 2

باز کن در را دوچشم پر شراب آورده ام

از سر کوه بلند تاک آب آورده ام

آنقَدَر داغم که آتش نيست....نورم را ببين!

شعله را پايين بکش من آفتاب آورده ام

ميزهايت را به چای تيره نازيبا نکن

خمره ای آبستنِ سرخيٌ ناب آورده ام

پلکها را میپراند، چشمها را می بَرد

داروی بيداری و جادوی خواب آورده ام

سوره هايم جامها وآيه هايم جرعه هاست

وحی نازل از ازل دارم کتاب آورده ام

قهوه چی!ديوانه ميگويی به من اما مگر ـ

حال تو خوب است و من حال خراب آورده ام

بد حسابی کرده ام ،دستم ولی امشب پُر است

صبر کن لب تر کنم حرف حساب آورده ام

من سرم داغ است و مستی در دلم قُل ميزند

جام آتش روی قليان شراب آورده ام

باز کن...من خنده های مشتريهای تو را

پشت در با گريه ساعتهاست تاب آورده ام...

------------------------------------------------------------------------

عمری مرا به حسرت دیدن گذاشتی

عمری مرا به حسرت دیدن گذاشتی

بین رسیدن و نرسیدن گذاشتی

یک آسمان پرندگی ام دادی و مرا

در تنگنای از تو پریدن گذاشتی

وقتی که آب و دانه برایم نریختی

وقتی کلید در قفس من گذاشتی

امروز از همیشه پشیمان تر آمدی

دنبال من بنای دویدن گذاشتی

من نیستم... نگاه کن این باغ سوخته

تاوان آتشی ست که روشن گذاشتی

گیرم هنوز تشنه حرف توام ولی

گوشی مگر برای شنیدن گذاشتی؟!

آلوچه های چشم تو مثل گذشته اند

اما برای من دل چیدن گذاشتی؟

حالا برو برو که تو این نان تلخ را

در سفره ای به سادگی من گذاشتی

--------------------------------------------------------------------

:: برچسب‌ها: شعر مهدی فرجی- اشعارمهدی فرجی-شعر-مهدی فرجی ,

امتیاز مطلب : 0

تعداد امتیازدهندگان : 0

مجموع امتیاز : 0

اشعار شاعران